„Dlaczego ktoś miałby fotografować w czerni i bieli świat, który jest przecież bezdyskusyjnie kolorowy? Czy jeśli kolorowa fotografia zostałaby wynaleziona przed czarno-białą, ktokolwiek chciałby robić zdjęcia w odcieniach szarości?” Russel Miller — wielokrotnie nagradzany brytyjski dziennikarz i biograf.
Emocje, emocje i jeszcze raz emocje. To one są głównym sprawcą dzisiejszego wpisu.
Wspominałam Wam na pewno o mojej miłości do fotografii czarno-białej. Kocham ją za czystość i spokój
albo nie spokój… Fotografie takie mają swój niepowtarzalny klimat/nastrój. Kolor jest mniej emocjonalny.
Pamiętacie zdjęcia swoich rodziców lub dziadków?
Często słyszę od swoich klientów „Te zdjęcia z dawnych lat, to dopiero miały klimat.”. I coś w tym jest.
Nawet wiem co!
Kiedyś było zupełnie inaczej. Fotografia analogowa rządziła się swoimi prawami. Dziś, w dobie technologii cyfrowej możesz wszystko. Zdjęcia kolorowe bez problemu przerobisz na czarno-białe i na odwrót. Wtedy nie było takiej możliwości, zanim zrobiłeś zdjęcie, musiałeś dokonać wyboru. Klisza kolorowa, czy black&white?
Myślę, że to jest właśnie odpowiedź na pytanie: Gdzie podział się ten klimat z dawnych fotografii?
Otóż zdjęcia były przemyślane. Ludzie obserwowali kadry przez swój wizjer i decydowali, czy ma to być obraz kolorowy,
czy też nie. Nie mogli pozwolić sobie na szybkie, bezmyślne strzały. Ograniczała ich ilość klatek na kliszy.
Dziś strzelamy zdjęcie za zdjęciem. A nóż coś wyjdzie. A jak nie wyjdzie, to zmienimy kolor na bw i będziemy udawać, że tak miało być. Myślimy, że zmiana koloru na odcienie czerni i bieli uratuje nam zdjęcie. A to jest wielki błąd. Oczywiście są sytuację, kiedy tak się dzieje i zdjęcie koloru uratuje nam obraz, ale trzeba zrobić to umiejętnie. Jeśli robisz to za pomocą automatycznego konwertowania zapisu do skali szarości (a taką funkcję ma już każdy smartfon i aparat cyfrowy), to wygenerujesz najczęściej fotografię pozbawioną wyrazu, mdłą i zupełnie nieciekawą. Należy pamiętać, że nie każde wykonane ujęcie może być monochromatyczne.
Zależy to w dużej mierze od kompozycji i światła.
Jeśli zastanawiasz się, czy zrobić zdjęcie kolorowe, czy czarno-białe to spójrz przez wizjer, pomyśl.
Rozważ, czy barwy wniosą coś do obrazu. Jeśli nie, to możesz spokojnie je usunąć.
Warto czasem zrezygnować z koloru,
który często odwraca uwagę od emocji. Patrząc na kolorową fotografię, rozpraszamy się, widzimy rzeczywistość,
a fotografia przypomina rzeczywistość, ale nią z pewnością nie jest. Przecież odbiorca nie widzi dokładnie tego,
co widział fotograf podczas robienia zdjęcia. Widzi tylko ułamek obrazu zamknięty w prostokącie. Oglądając czyjeś zdjęcia, sam tworzysz wizję, opowiadasz historię, domyślasz się. Przykład: Widzisz zdjęcie dziecka siedzącego przy nowoczesnym biurku z masą drogich i ładnych gadżetów, myślisz sobie „Ale piękne zdjęcie!”. Za chwilę jednak snujesz domysły, czy cały dom ma tak pięknie urządzony, czy cały tak pięknie posprzątany, czy dziecko ma tylko takie drogie zabawki… Oj, gdybyś tylko zobaczył, jak wygląda przeciwny do fotografowanego kąt, gdzie leżą porozrzucane zabawki, sterta prania i śmieci do wyniesienia… nie daj Boże, zobaczyłbyś zlew pełen naczyń.
Tak to często wygląda. U mnie też. Czasem, gdy robię zdjęcia Lily, to obok bałagan, jakich mało. Wy widzicie tylko to, co chciałam Wam pokazać… a nie to, co ja widziałam w momencie fotografowania. I całe szczęście (śmiech).
Mam nadzieję, że mnie rozumiecie… Widzimy zupełnie inaczej. :)
Ale nie o tym chciałam… zależy mi, żebyście spojrzeli na fotografię inaczej. Nie każdy rodzi się fotografem, ale każdy może robić dobre zdjęcia, chociażby do albumu rodzinnego. Wystarczy znać podstawy fotografii,
które opisałam kiedyś tu: „Jak fotografować” i trochę myśleć. Zastanówcie się, w której części kadru chcecie umieścić fotografowaną osobę i zwróćcie uwagę na tło. Niech nasze zdjęcia będą czymś więcej niż zwykłym, szybkim pstrykiem. Dajcie sobie szansę jeszcze przed zrobieniem zdjęcia na podjęcie decyzji, jaki chcecie obraz wykreować. Kolorowy, czy czarno-biały?
