Cześć!
Jestem Lily.
Mam 16 miesięcy i owszem… wiek to mocno dziecięcy. Wierzę jednak,
że zmysł estetyczny, my maluchy kształtujemy bardzo wcześnie.
że zmysł estetyczny, my maluchy kształtujemy bardzo wcześnie.
Nie na darmo nasze rodziny poświęcają długie godziny na doborze kolorków, faktur i wzorków.
Uwierzycie bądź nie, ale my dzieci również kochamy być modne.
Modne & swobodne – nierozerwanie.
Uwierzycie bądź nie, ale my dzieci również kochamy być modne.
Modne & swobodne – nierozerwanie.
Dowodem mojej teorii niech będzie historia, która miała miejsce niedawno w jednej z warszawskich galerii… Tata chciał kupić buty, a dzień miał być poświęcony na przyjemne rodzinne zakupy. Wtedy jeszcze nic nie zapowiadało późniejszej nazwijmy ją – ”małej tragedii” (nazwa adekwatna do moich niewielkich jeszcze gabarytów)
Dojrzałam je na najwyższej półce w obuwniczym…, tatuś zajęty mierzeniem sportowych butów… na szczęście mama pomogła i po chwili na moich stopach miałam JE – cudowne, różowe MARTENSY, buty sen!
Czułam, że gdyby rzeczywistość mogła mieć elementy bajek wokół mnie wirowałyby tysiące serduszek, a buty marzeń lewitując tuż nad podłogą skrzyłyby się w pyle cudownym niczym grzywa jednorożca… Spodobały mi się… po prostu. Duma i zadowolenie malowały się na mojej twarzy, spacer po obuwniczym niczym Kate Moss po światowych wybiegach. Nie przeszkadzało mi nawet to, że są trochę za duże. O jakieś 6 rozmiarów.
Mama jednak nie do końca podzielała moj entuzjazmu i buty trafiły
z powrotem na półkę.
Mama jednak nie do końca podzielała moj entuzjazmu i buty trafiły
z powrotem na półkę.
Ten etap historii wspominam dość ciężko, 15 minut roniłam łzy, mogąc jedynie zadzierać głowę w kierunku cennych butów. Krople łez jak groch to oręże każdej szesnastomiesięcznej dziewczynki, więc proszę nie oceniajcie mnie pochopnie. Innych rozmiarów nie było, tata próbował pertraktować ze sprzedawcą butów.
Społeczeństwo zareagowało na moją “pieśń o utraconym marzeniu”
W zamian dostałam balon, co mi po nim. Szybko zapomniałam jego nazwę i zamiast balon wołałam “ba,ba Boziu”, wróciliśmy więc do domu.
Ja – łkając na wspomnienie o pink cudeńkach i rodzice – podśmiechując się cichutko z mojego “Ba,ba Boziu”.
